BALKON ŞİİRİ VE ÇOCUK İMGESİ

Sezai Karakoç, “Balkon” şiirinde görüleceği üzere okuru ölümle karşı karşıya getiriyor. Körfez, suyun topraktaki girintisi, aldığı biçimidir. Suyun, toprağa hücumuyla oluşan biçim, aynı zamanda suyun ölümle ilişkisini hatırlatır.

Çocuk düşerse ölür çünkü balkon

Ölümün cesur körfezidir evlerde

Yüzünde son gülümseme kaybolurken çocukların

Anneler anneler elleri balkonların demirinde

…

Gelecek zamanlarda

Ölüleri balkonlara gömecekler

İnsan rahat etmeyecek

Öldükten sonra da

Bu vurgular da şairin balkonlara karşı tavrını örnekler. Balkon, özellikle çocuklar için ölüme bir çağrı, ölümün hayata karşı zafere eriştiği bir mekândır. Bu sebeple balkon bir tabut, bir mezarlıktır:

Bu yüzden şair kendince bir çözüme ulaşır:

Bana sormayın böyle nereye

Koşa koşa gidiyorum

Alnından öpmeye gidiyorum

Evleri balkonsuz yapan mimarların

Ölüm ve ayna imgeleriyle örülü “Anneler ve Çocuklar” adlı şiirde anne ve çocuğun ölümleri sonrasında devam eden hayat, büyük bir boşluk, şaşkınlık ve yalnızlıktır. Onları birbirine bağlayan yoldur. Bu diğerleri için anlaşılmaz bir işarettir aynı zamanda. “Küçük bir leke” ya da “ip” bu ilişkinin temel simgeleri olarak göze çarpar. Leke, çocuğun küçük oluşuyla, çaresizliğiyle ve tek başınalığıyla açıklanırken “ip”, tutunabilecek bir nesne olmakla birlikte çocuk ve anne arasındaki sevgiye de işaret eder:

Çocuk öldü mü güneş

Simsiyah görünür gözüne

Elinde bir ip nereye

Bilmez bağlayacağını anne

Kaçar herkesten

Durmaz bir yerde

Anne ölünce çocuk

Çocuk ölünce anne

KAYNAKÇA

KARAKOÇ, Sezai, “Tahanın Ölümü”, Şiirler I: Hızırla Kırk Saat, Diriliş Yayınları, İstanbul, 1982.

ORHANOĞLU, Hayrettin, Sezai Karakoç’un Şiirlerinde İmgeler