CUMHURİYET DÖNEMİ HİKÂYE (1923-1940)

Hikâye (öykü); yaşanmış ya da yaşanması mümkün olay veya durumların kişi, yer ve zamana bağlı olarak okuyucuda heyecan uyandıracak şekilde anlatıldığı kısa edebî türdür.

XIV. yüzyılda İtalyan edebiyatında Boccaccio’nun yazdığı Decameron adlı eser, hikâye türünün ilk örneği kabul edilir.

Türk edebiyatında Tanzimat’tan önce hikâye türünün yerini halk hikâyeleri, destanlar, masallar, mesneviler ve Dede Korkut Hikâyeleri tutmaktaydı.

Batılı anlamda hikâye, Türk edebiyatına Tanzimat’la girdi. Ahmet Mithat Efendi’nin Letâif-i Rivâyât adlı eseri ilk hikâye örneklerinden sayılır. Letâif-i Rivâyât’ta yer yer geleneksel hikâyenin anlatım özelliklerine de rastlanır. Teknik açıdan güçlü, Batılı örneklere benzeyen ilk hikâye ise Samipaşazade Sezai’nin Küçük Şeyler adlı eseridir.

Cumhuriyet’in ilk yıllarında Halide Edip Adıvar, Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Reşat Nuri Güntekin gibi Millî Edebiyat Dönemi sanatçıları, roman ve hikâye yazmayı sürdürmüşlerdir. 1930-1940 yılları arasında edebiyatımızda toplumcu bir anlayışla gerçekçi ve gözleme dayalı hikâyeler öne çıkar. Bu dönem Sait Faik Abasıyanık, durum hikâyesinde başarılı eserler verir. 1940’larda yazılan hikâyelerde Birinci Dünya Savaşı sonrası Anadolu’nun durumu, İkinci Dünya Savaşı’nın getirdiği ahlak çöküntüsü gibi toplumsal konular ağırlık kazanır. 1950’lerden sonra özellikle şekil yönünden yenilikler ve tema çeşitliliği, hikâye dünyamızda büyük gelişmeler oluşturmuştur. 1950’li yıllarda eleştirel gerçekçilikle küçük memur, işçi, köylü, kasabalı ve varoş insanların sorunları anlatılır. Bireyi hareket noktası alan, kişilerin psikolojisini yansıtan ve anıları öyküleştirmeye dayalı hikâyeler yazılır.

Bizi Takip Edin

Diyariedebiyat.com ailesi olarak sunduğumuz paylaşım ve içerikleri yakından takip etmek için sosyal medyada bizi takip edin.

📌Facebook grubumuza katılmak için tıklayınız.

📌Telegram grubumuza katılmak için tıklayınız.

📌İnstagram hesabımızı takip etmek için tıklayın.

📌Twitter takip için tıklayınız.