Milli Edebiyat Dönemi Hikâye

Milli edebiyat 1911’de Ömer Seyfettin ve arkadaşlarının Selanik’te çıkardıkları Genç Kalemler dergisiyle başlayıp 1923 Cumhuriyetin kurulmasına kadar devam etmiştir. Bu dönemde hikâye türü olgunluğa ulaşmıştır.

Milli edebiyat sanatçıları sade dil anlayışını benimsemişlerdir. Ömer Seyfettin, “Yeni Lisan” adlı makalesinde “millî edebiyatın millî bir dille” oluşabileceğini savunmuştur.

Bu dönem sanatçıları Osmanlının en zor dönemlerinde yaşamış, pek çok savaş görmüşlerdir. Sanatçıların çoğu İstanbul dışına çıkmış, Balkan veya Anadolu’nun farklı yerlerinde bulunmuşlardır. Halkla iç içe olmuşlardır.

Bu dönemde başta Ömer Seyfettin hikâyelerinin “Maupassant (olay hikâyeciliği) tekniğine göre yazmıştır. Bu bakımdan Ömer Seyfettin olay öykücülüğünün ülkemizdeki öncülerinden sayılır.

Milli Edebiyat Dönemi Hikâyelerinin Genel Özellikleri:

• Sade dille kullanılmıştır.

• Toplumsal temalar işlenmiştir.

• Osmanlıcılık, Türkçülük, Batıcılık akımlarından etkilenmişlerdir.

• Anadolu ve Anadolu insanıyla ilgili gözlemler yansıtılmıştır.

• Anadolu insanının yaşam koşulları, savaş yıllarında çekilen sıkıntılar, Bağımsızlık, yanlış batılılaşma, geçmişteki kahramanlıklar, vatan sevgisi tema olarak işlenmiştir.

• Milli bilincin oluşturulmasına katkı sağlanmıştır.

• Realist bir tutum sergilenmiş, gözlemler gerçekçi bir bakış açısıyla yansıtılmıştır.

• Betimlemeler, kusursuzca uygulanmıştır.

• Olay, zaman, mekân, kişi ve anlatım bir bütünlük içerisinde verilmiştir.

Milli Edebiyat Dönemi Hikâyecileri kimlerdir?

• Ömer Seyfettin: Bahar ve Kelebekler, Beyaz Lale, Bomba, İlk Namaz…

• Refik Halit Karay: Memleket Hikâyeleri

• Halide Edip Adıvar: Dağa Çıkan Kurt, Harap Mabetler

• Yakup Kadri Karaosmanoğlu: Milli Savaş Hikâyleri, İzmirden Bursa’ya